هرگز گمان نمیکردم که فیلمی با این محوریت ملی و شعارهای ملی در این مرز و بوم ساخته شود و تا این حد بی سر وصدا و بدون تبلیغات اکران شود و دیده نشود!
این هزینه های میلیاردی نیستند که فیلمی را با ارزش میکنند؛ بلکه دغدغه و اعتقاد کارگردان و سازنده فیلم است که فیلم را میسازد.
دیگر ضعفی که در فیلم نامه مشهود است؛ گذر سریع از مفاهیم مدنظر و پراهمیت فیلم است که به نظر میرسد لازم بود با فوکوس بیشتری مطرح میشد.
بالاخره انتظار به پایان رسید؛ از جشنواره سی و
یک تا نزدیکای جشنواره سی و دو فجر! شاید حدود یک سال منتظر بودم تا ببینم تنهای
تنهای تنها که ذکر و فکر همه اهالی جشنواره فجر سی و یکم رو اینگونه به خود مشغول
کرده بود؛ چیست، تا اینکه بالاخره اکران عمومی آن آغاز شد و توانستم به تماشای
فیلم بروم. هرچیزی درباره اش فکر میکردم جز آنچه در پرده سینما به چشم دیدم! هرگز
گمان نمیکردم که فیلمی با این محوریت ملی و شعارهای ملی در این مرز و بوم ساخته
شود و تا این حد بی سر وصدا و بدون تبلیغات اکران شود و دیده نشود! جای تاسف دارد
که چنین فیلمی بخواهد در رتبه هفتم جدول فروش پایین تر از فیلم هایی همچون
"عملیات مهدکودک" قرار بگیرد؛ و این انگشت ایراد به کسی جز مسئولین ذی
ربط اشاره ندارد؛ مسئولینی که باید هزینه های میلیاردی برای فیلم هایی همچون
"راه آبی ابریشم" ، "برلین منفی هفت" ، "بدرود
بغداد" ، "سی و سه روز" و ... کنند، به اسم اینکه فیلمها حرفهای
ملی میزنند اما حتی با ساده ترین تبلیغات در تلویزیون صدا و سیمای ایران برای فیلم "تنهای تنهای تنها" مواجه
نباشیم؛ اما چیزی که مرهم بر این زخم ها و حرف های دل است؛ وجود افرادی همچون "احسان عبدی پور"
است که در گوشه و کنار این سرزمین زندگی می کنند و دغدغه های ملی و دینی دارند و
به خوبی توانسته اند اندیشه های خود را در قالب هنر سینما به تصویر درآورند؛ از
این حواشی که بگذریم، به فیلم میرسیم.
