برلین منفی 100؛ نقدی بر فیلم برلین منفی 7 درجه

فیلمساز در دوگانگی ناخودآگاه افتاده و در سیر روایت فیلم حرف ثابت و واحدی را نمیزند.

نقص فیلم نامه به همین جا ختم نمیشود؛ در فیلم شاهد داستان سرایی هایی درباره مادر نجمه در فیلم هستیم که تا آخر فیلم همچنان مبهم می ماند و آن را به عهده مخاطب میگذارد.

و در آخر باید اذعان داشت که اکثر قریب به اتفاق فیلم های دولتی، نتوانسته اند راه به جایی برسانند، جز آنکه هزینه های سنگینی برای دولت به بار آورده اند.

چند وقتی یست تب ساخت فیلم هایی با تم و موضوع های خارجی در بین کارگردانان کشورمان راه افتاده؛ از فیلم "راه آب ابریشم" چند میلیاردی گرفته تا فیلم "بدرود بغداد" و "33 روز" و این اواخر هم که نوبت به فیلم "برلین منفی 7 درجه" رسیده. اما در چنین فیلم هایی همیشه برای مخاطب این سوال مطرح است که زمانی که شخصی از کشورش به کشور دیگری راهی میشود، چگونه می تواند با مردم آنجا ارتباط برقرار کند، و این بزرگترین مساله ایست که متاسفانه اغلب کارگردانان هیچ گونه ای توجهی به آن ندارند و با اعتماد به نفس قابل توجهی تمامی دیالوگ ها را به یک زبان قرار می دهند و درعین حال می توانیم در برخی از گوشه و کناره های فیلم، ببینیم که حتی شخصیت های فیلم حتی قادر به خواندن یک نامه هم نیستند و برای رفع این مشکل خود چاره ای ندارند جز مراجعه به شخص دیگر. و این مصیبت در آنجا به اوج خود می رسد که شخصیت های اصلی فیلم حتی فارسی زبان هم نیستند! البته که این ایراد مستقیما به فیلمنامه نویس مرتبط است لیکن عجیب است از کارگردانانی که به خود جرات می دهند پای ساخت چنین فیلم نامه هایی بروند. هرچند که نسخه دوبله شده این فیلم در سینماها به نمایش درآمده؛ ولکن از روند داستان فیلم و نحوه ارتباط گیری بازیگران، پرواضح است که نسخه اصلی فیلم هم درگیر این بحران همیشگی بوده.

پر از شعار نه اما شعاری؛ نقدی بر فیلم تنهای تنهای تنها

هرگز گمان نمیکردم که فیلمی با این محوریت ملی و شعارهای ملی در این مرز و بوم ساخته شود و تا این حد بی سر وصدا و بدون تبلیغات اکران شود و دیده نشود!

این هزینه های میلیاردی نیستند که فیلمی را با ارزش میکنند؛ بلکه دغدغه و اعتقاد کارگردان و سازنده فیلم است که فیلم را میسازد.

دیگر ضعفی که در فیلم نامه مشهود است؛ گذر سریع از مفاهیم مدنظر و پراهمیت فیلم است که به نظر میرسد لازم بود با فوکوس بیشتری مطرح میشد.

بالاخره انتظار به پایان رسید؛ از جشنواره سی و یک تا نزدیکای جشنواره سی و دو فجر! شاید حدود یک سال منتظر بودم تا ببینم تنهای تنهای تنها که ذکر و فکر همه اهالی جشنواره فجر سی و یکم رو اینگونه به خود مشغول کرده بود؛ چیست، تا اینکه بالاخره اکران عمومی آن آغاز شد و توانستم به تماشای فیلم بروم. هرچیزی درباره اش فکر میکردم جز آنچه در پرده سینما به چشم دیدم! هرگز گمان نمیکردم که فیلمی با این محوریت ملی و شعارهای ملی در این مرز و بوم ساخته شود و تا این حد بی سر وصدا و بدون تبلیغات اکران شود و دیده نشود! جای تاسف دارد که چنین فیلمی بخواهد در رتبه هفتم جدول فروش پایین تر از فیلم هایی همچون "عملیات مهدکودک" قرار بگیرد؛ و این انگشت ایراد به کسی جز مسئولین ذی ربط اشاره ندارد؛ مسئولینی که باید هزینه های میلیاردی برای فیلم هایی همچون "راه آبی ابریشم" ، "برلین منفی هفت" ، "بدرود بغداد" ، "سی و سه روز" و ... کنند، به اسم اینکه فیلمها حرفهای ملی میزنند اما حتی با ساده ترین تبلیغات در تلویزیون صدا و سیمای ایران  برای فیلم "تنهای تنهای تنها" مواجه نباشیم؛ اما چیزی که مرهم بر این زخم ها و حرف های دل است؛  وجود افرادی همچون "احسان عبدی پور" است که در گوشه و کنار این سرزمین زندگی می کنند و دغدغه های ملی و دینی دارند و به خوبی توانسته اند اندیشه های خود را در قالب هنر سینما به تصویر درآورند؛ از این حواشی که بگذریم، به فیلم میرسیم.